Den fyrste song eg høyra fekk
var mor sin song ved vogga
dei mjuka ord til hjarta gjekk
dei kunne gråten stogga.
Dei sulla meg så underleg
so stilt og mjukt te sova
dei synte meg ein fager veg
opp fra vår vesle stova
Den vegen ser eg enno tidt
når eg lar augo kvila
der står ein engel, smile blidt
som berre ei kan smile
Og når eg sliten trøytnar av
i strid med alt som veilar
eg høyrar stilt fra mor si grav
den ting som allting heilar.
Per Sivle
3 kommentarer:
Du, kor fort tida går, samtidig er det som den har stått stille.
Songen ved vogga er viktig. Mor sin song gløymer vi ikkje. Heller ikkje far sin song - Byssan lull og Lille vakre Anna. Mormor sin song og eventyrforteljing er og med på å skape identitet. Ingalill - du minnest vel eventyret om Pomperipossa?? Snart - veldig snart - er det min tur til å framføre dei gode gamle reglene og visene.
Lilledora - Per Sivle sin song og ein krans av raude roser får tårene til å kome i augo mine.
Minnene vil allstøtt vere med oss.
Tida går både fort og sakte - livet går videre - alt er som før - bare savnet, av det som var, er nytt!!
Legg inn en kommentar